Klein en intiem
Een zomerse warme middag. De zon valt zacht naar binnen door de ramen.
De stoelen staan in een cirkel, net als altijd wanneer er iets gedeeld wordt. Er wordt gelachen om een herinnering. Iemand schenkt koffie in. Een ander legt een hand op een schouder. Op tafel staat een appel tulband en petitfours.
Er is geen podium, geen microfoon. Geen lange rijen of formele speeches. Alleen de mensen die ertoe doen. De mensen die ook op een gewone dinsdagochtend zomaar binnen konden lopen. Die je stilte kenden. Die je grapjes meteen begrepen.
"Nee," had ze gezegd, "op mijn afscheid alleen de mensen die écht dichtbij me staan."
En zo is het. Geen grootse gebaren, maar juist het kleine dat raakt. Het uitvaarthuis voelt bijna net zoals thuis. Een kleine kring met vertrouwde gezichten, in een rustige omgeving. Alle ruimte om verhalen te delen en een stukje voor te lezen uit haar favoriete boek. Een afscheid dat klopt — in eenvoud, in liefde, in nabijheid.
En zo zullen we haar ook naar het crematorium brengen, omringt met haar liefdes.