‘Moeder van drie, zelfstandig, met een passie voor drummen en zangeres in een band. Open voor een ongecompliceerde, woeste man. Voorzien van een stoppelbaardje, passie voor muziek en, oh ja... bij voorkeur een ondernemersgeest. Mijn hoofd staat namelijk altijd aan en open voor nieuwe ideeën. Daar moet je tegen kunnen.’
Zo zag mijn online datingprofiel er ongeveer acht jaar geleden uit. Na een reeks enerverende date-ervaringen, trof ik daar ineens een appetijtelijk ogende Indo-man. Pfieuww... Met mijn oma in mijn achterhoofd, die altijd zei: "Een mooie man heb je nooit alleen"; ging ik tijdens de chat naarstig op zoek naar dé adder onder het gras.
De eerste indrukken
Alles passeerde de revue. Van een lichaamsgeur waar je eetlust van vertrok tot mannen die nog steeds getrouwd waren of een voorliefde hadden voor wat out-of-the-box slaapkameractiviteiten. Ik kwam er maar niet achter. Tot ik op een foto, vlak voor onze eerste date, dé adder vond... jawel, een scheve ondertand.
De tandheelkundige tic
Alle alarmbellen gingen af. U moet weten, ik werk al vanaf mijn 16e in de tandheelkunde en heb daardoor de ronduit belachelijke tic ontwikkeld dat ik drie dagen oud ondergoed minder erg vind dan een issue aan een gebit. En nee, dan bedoel ik niet alleen een kunstgebit, maar dus zelfs een scheve tand.
Een veranderend beeld
Na een gezellige ontmoeting in een wijnbar in Utrecht, was mijn interesse gewekt. De schrik omtrent dé tand had plaatsgemaakt voor een paar prachtige bruine ogen, passie voor gitaar spelen en... een ondernemersgeest. Geest, in zeer letterlijke zin namelijk; een uitvaartondernemer. Ik, de altijd über-positieveling, ineens in gesprek met de donkere kant van het leven.
Hoewel ik bij voorkeur zo ver mogelijk bij de dood vandaan wilde blijven, was ik toch nieuwsgierig. Mijn beeld van een saaie grijze muis in een zwart pak, statig en autoritair, klopte van geen kant. Bij dit type man snap ik dat de dames het jammer vinden dat de billen pas gewassen worden na het overlijden... (deze uitspraak heeft echt plaatsgevonden door een groepje wat ondeugende oudere dames op een uitvaart).
De wereld van de uitvaart
Hij nam mij mee in de wereld van een uitvaartondernemer. De wereld van dood en verdriet, maar ook het bijzonder intense contact met de naasten wat je in korte tijd realiseert, om zo tot een persoonlijke uitvaart te komen. En dat het soms doodstil en soms stervensdruk is. Een niet of nauwelijks planbaar leven dus.
Nou, dat was een match. Ik heb namelijk ook een allergie voor plannen. Toch heb ik mij nooit echt gerealiseerd hoe dit vak ook mijn leven als partner zou beïnvloeden. En zeker niet dat één van de moeilijkste keuzes in mijn leven ook al zo snel voor de deur zou staan...
Het ontdekken van elkaars handleiding behoort natuurlijk tot de topprioriteiten tijdens het daten. Aangekomen op pagina 3, was daar het onderwerp; dé kinderwens.
De kinderwens bespreken
Gezien zijn leeftijd begreep ik de wat lichte urgentie van dit onderwerp. Uiteindelijk is vloeibaar toch net wat kansrijker dan de poedervorm die het ooit een keer gaat aannemen.
Op dat moment was ik gezegend met drie prachtige kinderen. Uitbreiding kon mij alleen nog maar rijker maken. Ik hou van een groot gezin. Zoveel liefde te geven en te ontvangen. Met z'n allen gezellig aan een grote eettafel. En met een beetje mazzel, toch vijf keer kans dat er iemand looking after naar pa en moe doet in het bejaardentehuis later.
Het bijzondere nieuws
Glimmend van blijdschap deelden we maanden later het bijzondere nieuws dat we ouders mochten worden. Na de eerste euforie, kwam ook langzaam het gesprek op gang, wat dit logistiek voor ons zou betekenen. Wij woonden namelijk een krap uur bij elkaar vandaan.
De logistieke uitdaging
Nooit was er bij mij opgekomen dat afstand wel degelijk uitmaakt als je een uitvaartonderneming hebt. Oké, ik zal eerlijk zijn over mijn wellicht wat cru en kort door de bocht gedachten van toen, maar dood is toch dood. Dat is zo op het moment dat een overlijden gemeld wordt, maar na vijf uur is dit niet anders. Deze reactie bespeur ik overigens ook weleens bij anderen, wanneer je een afspraak last minute annuleert. Vaak zijn dit mensen die nog nooit van dichtbij een uitvaart geregeld hebben en dus ook niet beseffen waarom dit niet helemaal zo werkt.
Inzicht in het uitvaartproces
Ik besef het mij nu maar al te goed. Ja, een overledene is na vijf uur nog steeds overleden, maar de naasten, dat is waar mijn man en zijn gezin extra bij stilstaan op het moment dat een overlijden gemeld wordt. Emotie, onmacht, onwetendheid. Een rollercoaster van gevoelens en een situatie waar je niemand ook maar een minuut langer dan nodig, in wilt laten doorbrengen.
Verhuizen naar een nieuwe omgeving
Nu ben ik een gevoelsmens en kan ik oprecht zeggen, my home is where my heart is.
Uiteindelijk hebben externe factoren mede de doorslag gegeven om de stap te nemen en heb ik mijn geliefde dorp ingeruild voor een prachtig dorpje een krap uur verderop.
Aanpassen aan een nieuw leven
Wat is tenslotte een krap uur, dacht ik. Nou, dat valt me uiteindelijk toch best nog wel eens zwaar. Geen spontane aanwaaimomenten meer bij mijn moeder of met een fles wijn in m’n hand bij mijn broer of zus voor de deur. En de fijne muziekavondjes met mijn dierbare
vriendin. Ze zijn er, maar summier én gepland. Niet iets waar ik niet heel lekker op ga, zoals jullie weten. Daarnaast heb ik een fantastische familie waar een goed feestje mee te bouwen is. Zeker, blijven slapen kan ik altijd ergens, maar het betekent dat hij 's nachts niet weg kan met de kleine meisjes op bed.
Positiviteit en oplossingsgericht denken
Een cocktail van positiviteit en oplossingsgericht denken. Dat is mij met de paplepel ingegoten. Gecombineerd met de leerschool van een schoonfamilie die een 24/7 leefstijl als geen ander weten te pareren en een bonus oma die haar leven om onze meisjes heen plant.
Met elkaar komen we heel ver. Daar ben ik enorm dankbaar voor...maar soms, heel soms...als het een lange periode heel erg druk is en het lopen op tandvlees zichtbaar wordt, kan ik niet ontkennen dat er toch even één seconde door mijn hoofd flitst, was dood toch
maar even dood nu...
Twee rood aangelopen koppies, tong op standje zijwind uit de mond, scheuren op hun speelgoedauto’s door de gang naar de aula van het Uitvaarthuis. Oma duikt nog net op tijd de ‘vangrail’ (lees: plantenbakken) in en ontloopt zo een vroegtijdig koffie-met-cake-moment in eigen huis. Ook ik waag mijn leven om even iets aan mijn man te vragen, die op dat moment in een andere ruimte een overledene de koeling in rijdt. Tijdens ons gesprek voel ik ineens een autobumper tegen mijn kuiten tot stilstand komen. Ik draai me om en kijk in twee ietwat verbaasde snoetjes. Na wat krekelgeluiden komt de vraag: “Waarom slaapt die mevrouw in de koelkast?”
We leggen in kindertaal uit dat de mevrouw niet slaapt en waarom ze zich in een ietwat kille omgeving bevindt. Tevreden met het antwoord verlaten ze de ‘pitstraat’ en gaan weer over tot de orde van de dag: de race.
De uitdaging van kinderopvang
Kinderopvang, we hebben het geprobeerd. Maar op de tijden dat ze bij de gastouder waren, was er geen uitvaart en op zowat ieder ander moment natuurlijk wel. Na veel frustratie en onmogelijke bochten hebben we besloten om de opvang van de meiden maar ad-hoc aan te vliegen en te stoppen met plannen. Het hele gezin helpt mee Iedereen in het bedrijf heeft zijn of haar eigen kracht en werkzaamheden. Dit zorgt ervoor dat er vaak wel iemand een momentje heeft om op de meisjes te letten als er onverwacht een overlijden gemeld wordt en ik ook aan het werk ben. Het leuke is dat ook echt ieder gezinslid hieraan bijdraagt. Zo kwam ik een keer binnen en aanschouwde het tafereel dat onze jongste dochter op de knie van haar stoere oom (normaal chief koffie) zat, en voor de 23e keer ‘Hand in Hand Kameraden’ aanhoorde. Ze was overigens een half jaar oud, lachte breeduit en had het zichtbaar naar haar zin.
Kinderen en hun kijk op de dood
Ik denk dat wij als volwassenen veel kunnen leren van de manier waarop kinderen tegen de dood aankijken. De meisjes leren spelenderwijs over de dood, doordat ze vaak in het Uitvaarthuis te vinden zijn. Ze merken onze rust en met altijd een antwoord op vragen die ze stellen, zijn ze geen moment angstig geweest. Als ze papa zien rijden met een overledene in de kist, helpen ze op hun manier een handje door mee te duwen en weten ze ook dat ze op bepaalde momenten even stil moeten zijn in een andere ruimte, als papa de verdrietige mensen helpt en troost.
School en het vak van papa
Sinds enige tijd zitten de meisjes beiden op de kleuterschool. Inmiddels hebben we ondervonden dat het fijn is dat ook de juf bekend is met het beroep van papa. Immers blijven het toch twee kleuters die alles in kleutertaal ventileren. Op een normaliter onschuldige vraag in het kringgesprek: “Wat ligt er bij jullie in de koelkast?” ontstaat er toch een enigszins ongemakkelijke en verdachte situatie op het moment dat één van de meisjes zegt: “Mensen.”
En dan laatst mijn dochter op de achterbank van de auto: “Op school gingen we vertellen wat je papa doet voor werk. Mijn papa maakt toch mensen dood, mama?”
Mocht u vragen hebben, meneer de politieagent… Koffie en cake staan voor u klaar….
Vakantie met ons gezin betekent voor ons met de caravan de wijde wereld in, op zoek naar avontuur. Dit jaar staat Zuid-Frankrijk op de planning als eindbestemming. Voor extra comfort hebben we gekozen voor een plek met privé-sanitair, om de onvoorziene hygiëneperikelen van een gedeeld campingtoilet te elimineren.
Het leed dat campingtoilet heet
Je kent het misschien wel: het leed dat campingtoilet heet. Het begint met nét te laat vertrekken bij je caravan en vervolgens, met samengeknepen billen, een snelwandelrecord proberen te breken. Eenmaal aangekomen open je, met de grootste opluchting ooit, het eerste hokje dat je kunt vinden en plof je op de toiletbril. Vers voorverwarmd door een onbekende voorganger.
De ontspanning kan beginnen, begeleid door de vrolijke klanken van een denkbeeldige fanfare.
Het creatief oplossen van toiletproblemen
Maar dan slaat de euforie snel om wanneer je merkt dat de toiletrol… leeg is. Na minutenlang hopen dat er vanzelf papier aangroeit, besluit je toch in actie te komen. Met de deur op een kier speur je de gang af, in de hoop dat "verantwoord hupsen met je broek op de enkels" nog een haalbare optie is. Je waagt de sprong, maar helaas — het universum heeft geen medelijden vandaag. Geen enkel hokje bevat nog een spoortje toiletpapier.
Dus maar doorhupsen naar de douches, waar je hoopt dat het geen spitsuur is. We hebben het inmiddels omgedoopt tot "bidet op afstand". Stressvol, dat wel.
De onverwachte pauzestops tijdens onze reis
Onze pauzestops onderweg zijn elk jaar weer een verrassing. De frequentie van deze stops hangt samen met de drukte in de periode waarin we reizen. Mijn man, heeft een indrukwekkende kennis van computers, zeker voor iemand in de uitvaartbranche. Hij regelt alles: van rouwdrukwerk tot advertenties en speciale fotofilms voor een uitvaart.
Onze reis begon midden in een lopende uitvaart en met een nieuw overlijden op de ochtend van vertrek. Na de eerste zorg voor de overledene en de familie was het tijd om de rouwauto in te wisselen voor onze reisauto, de kinderen te verzamelen en de tocht naar Frankrijk te beginnen.
Reizen en rouwdrukwerk combineren
Bij het betreden van de hobbelige Belgische wegen komt het eerste telefoontje binnen: de rouwbrief moet vóór 17:00 uur op de post. Gelukkig is het lunchtijd en kunnen we de kinderen paaien met Belgische frieten. Terwijl de kinderen genieten van hun maaltijd, duikt
mijn man de caravan in om aan de rouwbrief te werken. Na een uurtje vervolgen we onze route, de brieven zijn klaar voor controle en de magen weer gevuld.
Nog geen half uur later gaat de telefoon weer. Een aanpassing op de rouwbrief.
Terwijl één van de kinderen opgelucht ademhaalt vanwege een vergeten toiletbezoek bij de lunch, verdwijnt mijn man opnieuw in de caravan voor de correctie. Binnen 20 minuten zijn zowel de correcties als de plaspauze afgerond.
Een kleine drie kwartier later belt de familie opnieuw; ze hebben nog een wijziging.
De kinderen beginnen inmiddels te protesteren. Ze starten direct met de onderhandelingen en zetten scherp in. Compromis wordt gesloten en we gaan weer aan de kant.
Flexibiliteit en samenwerking tijdens de reis
Gelukkig zijn de kinderen flexibel en weten we, met wat onderhandeltools en creatieve oplossingen, elke stop in goede banen te leiden. Het is belangrijk om in gesprek te blijven met de kinderen en ze te betrekken bij het waarom.
Onze reis gaat door, ondanks de vele rustplaatsen onderweg. Tegelijkertijd is de reis van een dierbare van iemand anders gestopt en zoeken ze met elkaar én onze hulp naar een mooie laatste rustplaats.
Thuiskomen in de gezinsdrukte. Na een drukke werkdag op kantoor kom ik thuis en meng mij in de gezinsdrukte. Bij het zien van mama, rennen de meisjes uitgelaten en lachend door het huis op de vlucht voor het badritueel.
Avondritueel: Voorlezen en samen zijn
Mama als opperbadjuf op gepaste snelheid achter de dames aan om ze na een kwartier (ze zijn best snel) te vangen. Na het bad ploffen we op het grote bed. Ieder aan een kant onder mijn arm en samen verslinden we de gekozen voorleesboekjes. Mijn favoriete moment van de dag. Na de weltrusten kus ga ik op zoek naar mijn man, die zich al enige tijd wat verscholen heeft opgesteld. Hij heeft een pittige week. Een jong meisje van nog geen 20 zag geen andere uitweg dan zelfdoding.
Herinneringen vastleggen in een fotofilm
Ik vind hem achter de computer. Hij maakt op basis van de verhalen van het gezin, een unieke en persoonlijke fotofilm over haar. Onder de film zet hij haar favoriete muziek. Hoewel hij niet vaak twijfelt, vraagt hij nu met een zachte en ietwat gebroken stem of ik toch even wil meekijken of het de perfectie echt benadert.
Samen de herdenkingsfilm bekijken
Hij zet de film aan en ik kruip op zijn schoot. Hij legt zijn handen in m'n zij. We zijn stil en kijken... foto's van een prachtig meisje die ogenschijnlijk plezier maakt en omringd wordt door liefdevolle mensen. In geen één foto is haar innerlijke strijd enig moment zichtbaar. Een strijd die haar uiteindelijk tot het uiterste heeft gedreven. Het maakt me bang en verdrietig. Ik voel dat zijn hand mijn zij even loslaat en weer vastpakt. Zijn tranen wegpinken, ik voel het. Ook mijn tranen biggelen over mijn wangen, ook hij voelt het. Mijn gedachten maken overuren.
Het intense verdriet en de onzichtbare strijd
Hoe ongrijpbaar moet dit zijn geweest. Je dochter in de bloei van haar leven, wetende dat ze onzichtbaar en in stilte lijdt.
Als ouders tot het laatste moment blijven vechten, maar het leven van je dochter door je handen voelt glippen. En je als zus, je kleine zusje moet loslaten om haar eigen pad naar innerlijke rust te laten volgen. Wat een intens verdriet voor haarzelf en iedereen die haar lief had.
Een stille week vol bewustzijn en dankbaarheid
Het is een week waarin we stiller zijn dan normaal, nog bewuster knuffelen we onze meisjes en elkaar. Periodes als deze ben ik extra alert. Creëer openheid voor gesprekken als hij het nodig heeft en geef een knuffel zonder woorden als ik zie dat het hem even teveel wordt.
Thuis de vrijheid voelen om te uiten, zodat hij de familie alle steun kan bieden die zij verdienen. Dat is mijn dankbare rol als partner, die ik met liefde vervul.
Het belang van familiecontact na een verhuizing.
Ik zie mijn moeder na mijn verhuizing minder vaak als ik graag zou willen. Gelukkig hebben we een gezellige familie-app, waarbij we mama nog wel eens op de hak nemen, die op haar beurt haar kinderen roast, met oude foto’s, die niet persé een sex-appeal verhogende bijdrage leveren, aldus onze echtgenoten.
Dit doen we al bijna 10 jaar. Een verlies dat blijft nazinderen 10 jaar geleden overleed namelijk mijn vader. Plots dood naast mijn moeder in bed. Een heftige gebeurtenis, die nog altijd in ons geheugen, en zeker die van moeder, staat gegrift.
Onzekerheid over de toekomst: zorgen om mama
Af en toe kwamen de gedachten dat mama, ondanks ze sterk is en haar eigen leven lijdt, ook niet onsterfelijk is.
We zorgen als gezin goed voor elkaar, maar zien of appen elkaar niet dagelijks. Wat als mama ook plotseling zou overlijden? Wanneer en hoe zouden we dit weten? Steeds vaker voelde ik onrust en dacht ik erover na. Verder dan het voorstel om haar dagelijks te appen of ze nog leefde kwam ik niet. Moeders vond dat een ook ietwat ongezellige start van de dag, dus werd de struisvogelpolitiek weer toegepast.
Een schrijnende ervaring tijdens het werk
Op een doordeweekse dinsdag wordt mijn man gebeld met een melding van overlijden. Op de locatie aangekomen zijn ook de politie en brandweer aanwezig. Nog onwetend wat hij aantreft betreedt hij de woning. Onder het raam ligt een overledene onder een wit laken. Op het moment dat hij dichterbij komt, ziet hij het "witte laken" krioelen en beseft dat dit geen laken is, maar het gevolg van iemand die is overleden en pas na dagen werd gemist en uiteindelijk is gevonden.
Zijn professionaliteit helpt hem de dag doorkomen, maar het grijpt hem erg aan.
De impact van heftige ervaringen op het dagelijks leven
Wanneer hij tegen het avondeten thuis komt en zijn hart lucht, krijg ook ik een knoop in mijn maag. Niemand verdient het om zo gevonden te worden. Inmiddels weet ik dat het niet altijd sociaal geïsoleerde mensen zijn, maar dat een combinatie van factoren ervoor kunnen zorgen dat een situatie als deze al binnen enkele dagen kan ontstaan.
Na ons gesprek geef ik mijn man een dikke knuffel waarna hij plaats neemt aan de eettafel. Als ik zijn bord met daarop witte rijst serveer en hij een blik werpt op zijn bord, trekt hij wit weg. Plots bedenk ik mij, dat mijn witte rijst, onbedoeld, geen handige combinatie is met de
heftige ervaring van vandaag op zijn netvlies.
Hij verlaat de eettafel, zijn bord onaangeroerd. Het kost echt even tijd om het vreselijke beeld te verdringen.
Nieuwe liefde en hoop voor de toekomst
Mijn moeder heeft sinds een jaar weer opnieuw geluk in de liefde mogen vinden. Een enorm lieve en zorgzame man, ze verliezen elkaar geen moment uit het oog. Mijn onrust over haar zakt weer wat weg.
Een belangrijke boodschap: kijk naar elkaar om
Ik hoop dat het delen van dit heftige verhaal niet voor niets is en dat het een stukje besef teweeg brengt dat het niet alleen echt eenzame mensen kan overkomen en dat het omkijken naar elkaar als familie, buur of collega enorm waardevol en belangrijk is.
