23 juli 2025
De zon staat hoog aan de hemel, het is midden juli en de warmte slaat als een deken om mij heen terwijl ik rustig de begraafplaats op loop.
Het geknars van het schelpenpad achter mij, de rouwauto rolt langzaam over het pad. Mij volgend.
We stoppen aan het hoofdpad en de stemmen van de genodigden dempen.
Ik knik naar mijn broer die rustig de achterklep opent van de auto.
De wind zorgt voor een klein beetje verkoeling en veroorzaakt een rustgevend geluid wanneer de bladeren in de bomen gaan ritselen.
Een serene stilte.
Even kruist mijn blik jouw grafsteen.
Ja besef het me maar al te goed.
Het is inmiddels 6 jaar geleden dat ik onder deze zelfde warme juli zon stond.
Langs de rand van jouw graf.
Het is 6 jaar geleden dat ik jou daar heb moeten begraven.
En iedere keer weer als ik de begraafplaats op loop kruisen wij elkaar.
Voor een moment kijk in naar de hemel, bekijk de vogels in hun vlucht en ik weet.
Het is goed zo, jij gaat waar ik ga.
En je volgt mij in alle stappen die ik maak, nu voor de families die hun allerliefste moeten gaan missen.
Het besef geeft kracht.
Iets waar het bij jou niet aan ontbrak.
En doorsijpelt in mij en onze kinderen.
