Column: Het verhaal van Annemarieke

Als ze mensen vertelt over haar werk, dan reageren ze vaak ontdaan.

Als uitvaartbegeleider werkt Annemarieke Scholtus op een uniek en emotioneel beladen gebied. “Iedere dag is anders. En ieder mens is anders. Ik leer zoveel van de families, we willen allemaal gehoord worden, juist met verdriet.”

Mezelf zijn

Voor mij gaat uitvaartbegeleiding niet enkel om het goed plannen en organiseren van een afscheid. Van mijn vorige baan in de detailhandel tot in mijn vrije tijd: ik ben altijd opzoek naar betekenisvolle momenten.

De zonnestralen in mijn gezicht tijdens het joggen, het fluiten van de vogels in de vroege morgen, de geur van verse koffie. Een wijntje drinken met een vriendin tijdens onze goede gesprekken over het leven. Maar ook de eerste klanken van een lied die me terugbrengt naar fijne herinneringen aan een dierbare.

Ik ben derde generatie uitvaartbegeleider in ons familiebedrijf. Toch hebben we allemaal onze persoonlijke inbreng in ons dagelijks werk.

Toen ik mijn intrede deed drukte mijn moeder op mijn hart vooral mezelf te zijn, dan is het altijd goed. Je bent ingetogen en oprecht, ik luister en leef me in. Dit straal ik ook uit. Maar ik blijf er niet in hangen.

Taboe op de dood

Ik weet uit eigen ervaring wat er allemaal van je gevraagd wordt tijdens een overlijden. Helaas maar waar: ik ben zelf weduwe. Mijn jongste zoon destijds nog in de luiers. Niet lang daarna ben ik fulltime ingestapt in ons familiebedrijf. Samen met mijn ouders en broers creëren we voor eenieder een afscheid die bij hen past, waarbij ze zich op hen gemak kunnen voelen.

Het is een voorrecht om deel uit te maken van een dergelijke intiem en kwetsbaar moment in het leven, om te kunnen bijdragen aan het maken van herinneringen die mensen voor altijd zullen koesteren.

Kwetsbaar

Intieme momenten. Emotie. Het gebeurt en dat mag ook. Emotie uiten heeft een helende werking. Mijn broer Erwin-John die zorgt ervoor dat het licht op tijd dimt, zodat de sfeer intiemer wordt. Ik breng dat glas met water naar de weduwe, een knikje. Onze rol is grotendeels om alles goed te laten verlopen, maar zelf onopvallend te zijn. Dit vak draait nooit om mij.

De reacties van nabestaanden op onze begeleiding. Ja, daar doe ik het écht voor.

Reflectie

Ik leer veel over mezelf. Juist vanwege de emotionele en intieme momenten. Ben me extra bewust van mijn hier en nu. Vaak reflecteer ik op de uitvaarten die ik begeleid. Over wat er goed ging of beter kan, wat ik mooi vind is de ontlading na een uitvaart bij een familie. Ja, ik praat ook vaak over de dood. En maak van mijn verhaal geen geheim.

Ik ben een weduwe en heb drie jonge kinderen. Eigenlijk is het best gek dat dat gesprek niet zo vanzelfsprekend is. We zijn allemaal sterfelijk en ik voel me bevoorrecht dat ik mensen kan helpen tijdens de meest uitdagende momenten in hun leven. Iedere keer weer.